कधी कधी काही गोष्टी ठरवून होतात तर काही अगदी अनपेक्षित पणे, पण ठरवलेल्या गोष्टींपेक्षा या अनपेक्षित गोष्टी अचंभित करणारा अपार आनंद देऊन जातात. तसंच काहीसं झालं या वेळच्या कात्रज सिंहगड या अनपेक्षित पणे घडलेल्या ट्रेक मधे. एकूण १३ टेकड्या त्यात ४ मोठे डोंगर साधारण १६-१७ किमी चा ट्रेक आणि मग घाटात उतरून पुन्हा ६.५ किमी चा walk अशी साधारण दिवसभरात २४-२५ किमी ची केलेली पायपीट हे शेवटी मात्र एक अदभूत असा इच्छापूर्तीचा आनंद देऊन गेली.
कात्रज लेक च्या बाजूला असलेल्या टेकडीवर मी आणि माझा मित्र चेतन सकाळी फिरायला जातो. तिथे दरवेळी फिरताना इथून सिंहगड ची वाट कोणती असावी अशी आमची चर्चा होत असे. एकेदिवशी नेहमीपेक्षा थोडं वेगळ्या वाटेनं जाऊन आम्ही दूर असलेल्या एका घरामध्ये थोडी वाटेबद्दल विचारपूस केली. आणि तिथून मिळालेल्या माहितीमधून असं कळलं कि हिच वाट पुढे खंडोबाचा डोंगर आहे तिथपर्यंत जाते. खंडोबाचा डोंगर हा बराच दूर पर्यंत दिसतो. तिथे असलेल्या मंदिराचा घुमट धायरी गावातून अगदी स्पष्ट दिसतो. त्यामुळे तिथून पुढे सिंहगडची वाट असणारच हे आम्हाला कळून चुकलं.
हि माहिती मिळाल्या नंतर पुढच्या आठवड्यात खंडोबाच्या टेकडी पर्यंत किंवा जिथपर्यंत जाता येईल तिथपर्यंत जायचं ठरलं. प्रत्येकाने येताना पाण्याची बाटली, पाठीवरची sack, वाटेत खायला थोडे snacks असं आणायचं ठरलं. ५ जून रविवारी सकाळी ६.४५ ची वेळ ठरली. त्याच दिवशी जागतिक पर्यावरण दिन आहे हे आम्हाला थोडं नंतर लक्षात आलं आणि त्या दिवशी आपण भटकायला निघालो आहोत याचं समाधान वाटलं.
चेतनचा आतेभाऊ श्रीकांत, त्याचा राहुल हा मित्र आणि मी असे आम्ही ४ जण ठरल्या वेळेला सकाळीभेटलो. आणलेल्या बाईक टेकडीच्या पायथ्याशी लावल्या आणि आमचा ट्रेक सुरु झाला. पहिली टेकडी हि
रोजचीच असल्यानं अजून ट्रेक सुरु झालाय असं वाटतं नव्हतं पण आकाशात दाटून आलेले ढग, आणि पहिल्या पावसाने ओली झालेली जमीन हे सारे आज काहीतरी वेगळं अनुभवायला मिळणार असं सांगत होते. हळूहळू चालतानाच झाडावरच्या पक्षांकडेही आमचं लक्ष होतं कारण चेतनने त्याचा कॅमेरा आणला होता आणि त्यात टिपता येईल असे पक्षी आम्ही त्याला दाखवत होतो.
खंडोबाच्या टेकडीवर पोहोचल्यावर लगेचच मंदिर समोर दिसलं. बूट काढून देव्हाऱ्यात गेलो आणि दर्शन घेतलं. वाहिलेली शुभ्र फुलं ,मंद तेवणारा दिवा आणि आजूबाजूला पसरलेली शांतता या सगळ्यामुळे एक मनाला एक अनमिक आनंद वाटला. खंडोबाच्या टेकडीवरून उजव्या बाजूला सिंहगड आणि डाव्या बाजूला पसरलेलं धायरी गाव दिसत होतं. प्लान प्रमाणे इथपर्यंत येणंच ठरलं होतं.अजून सगळ्यांनाच वेळ भरपूर असल्यामुळे पुढे जायचं ठरलं. खंडोबाची टेकडी आणि सिंहगड या मधे एक पसरट डोंगर आहे ज्यावर एका रेषेत झाडे लावली आहेत जी दूर दूर पासून दिसतात.त्या डोंगरामुळे सिंहगड झाकला गेला होता तिथपर्यंत जायचा ठरलं. आणि आम्ही पुन्हा एकदा नवी वाट धरली. राहुलला घरी काहीतरी काम असल्यामुळे तो आधी नाही म्हणत होता पण चेतनने शेवटी अर्ध्या तासाच्या अथक प्रयत्नांतर त्याचा होकार मिळवला.
त्या मोठ्या डोंगावरून पलीकडचा संपूर्ण भाग दिसत होता. डाव्या हाताला दुर दिसणारा पुरंदर आणि उजव्या हाताला आम्हाला खुणावणारा सिंहगड..! दमल्या मुळे आम्ही तिथेच आमच्या पाठीवरच्या sacks टाकल्या आणि बसलो. भूक लागल्यामुळे आणलेली बिस्कीट आणि बाखरवडि खाल्ली आणि ५ मि. नंतर पुन्हा चालायला सुरुवात केली ती सिंहगड च्या दिशेने. आणि तिथे सुरु झाला आमचा ट्रेक मधला दुसरा टप्पा.
आत्ता असलेला डोंगर आम्ही उतरायला सुरुवात केली. ११.३० होऊन गेले होते आणि आकाशातले ढग अचानक नाहीसे झाले होते. त्यामुळे सूर्य आपली किरणे सर्वोतोपरी फेकत होता. हळूहळू उन्हाचा चटका वाढू लागला होता पण अजूनही वाऱ्याची एखादी झुळूक येत असल्यामुळे फार त्रास होत नव्हता. सहावी टेकडी पार करून आम्ही पुढे आलो. खडकाखालुन बाहेर आलेल्या सापसुरळीचे फोटो काढून आम्ही पुन्हा निघालो.
सातव्या टेकडीला सुरुवात केली आता उन्हाचा चटका वाढू लागला होता. आणि हात भाजू लागले होते. आकाशाकडे पाहून आम्ही ढग कुठल्या दिशेने येत आहे हे पाहत होतो. टेकडी चढून तर झाली पण वर् आल्या नंतर पुन्हा तेवढीच उतरावी लागत होती त्या मुळे चांगलीच दमछाक होत होती. जवळ असलेलं पाणी अजून ६ टेकड्या पुरवायचं असल्या मुळे तेही सांभाळून वापरावं लागत होतं. सातवी टेकडी उतरताना झाडांवरची माकडे दिसली. आमची चाहूल लागताच दूर पळाली. शेवटी एकदाची ती सातवी टेकडी उतरून आम्ही आठवी सुरु केली आणि आठवीच्या माथ्यावर पोहोचलो.
वर् पोहोचताच सगळे मटकन खाली बसलो.एव्हाना ढग जमा होऊ लागले होते. तोच आमचं आवाज ऐकून एक गुरे हाकणारा गुराखी आला. आमच्या आधी सकाळी २०-२५ जणांचा ग्रुप पुढे गेल्याचं त्याने आम्हाला सांगितलं. अजून पुढे किती टेकड्या आहेत हे त्याला विचारून घेतलं. पुढची टेकडी जरा जड जाईल असं त्याने सांगताच आमचं उरलेलं त्राण गळायचच बाकी होतं. पण तरीही मनाचा ठिया करून सगळे उठलो आणि चालू लागलो.
कोसळलेले सगळे थेंब एक होऊन एक जलधारा निर्माण झाल्या आणि बघता बघता डोंगरावरून पाणी वाहू लागलं. आकाशातले ढग उतरून डोंगरावर आले आणि आजूबाजूच्या सगळ्या टेकड्या ,डोंगर दिसेनासे झाले. पावसाचा जोर खूप होता म्हणून आम्ही सगळे थोडं थांबलो. मी एका छोट्या झाडाचा आश्रय घेतला, पण त्याचा फारसा उपयोग नव्हता कारण झाडाचं प्रत्येक पान ओंजळ करून पावसाचं पाणी जणू काही माझ्या अंगावर बरसवत होतं असं मला क्षणभर वाटून गेलं. कदाचित अशा चिंब पावसात त्याला मला कोरडं राहू द्यायचं नव्हतं त्यामुळे मी हि नखशिखांत ओला झालो. हळू हळू पाऊस कमी झाला आणि आम्ही पुन्हा चालायला सुरुवात केली. पण अजूनही समोरची टेकडी ढगामध्ये हरवलेलीच होती. ढग पुढे जायची वाट पाहून आम्ही निघालो हळूहळू दूरच दिसू लागलं. तोच समोर एक भेकर ( हरीण) झाडामागे धावत गेलं. पाऊस पडून गेल्यावर दूरदूर पर्यंत अगदी स्पष्ट दिसू लागतं त्यामुळे आम्हालाही घाट रस्त्याने जाणारी वाहने दिसू लागली, तसाच सिंहगड सुद्धा बराच जवळ आला होता. पाऊस अगदी रिमझिम पडत होता.या पावसाने आमच्या सगळ्यांच्या मरगळलेल्या शरीराला एक नवा तजेला दिला होता आणि त्याच उत्साहात आम्ही सगळे पुढे निघालो.
हि नववी टेकडी आम्ही भरभर उतरलो. मग दहावी, अकरावी आणि बारावी सुद्धा पटपट संपल्या कारण आम्ही आता न थांबता चालत होतो. पाऊस थांबला असल्याने आजूबाजूच्या जंगलामधून मोरांचे आवाज येऊ लागले होते. कदाचित कुठेतरी मोर पिसारा फुलवून नाचत सुद्धा असतील असा विचार येऊन गेला. शेवटच्या तेराव्या टेकडी नंतर आम्हाला आता घाट रस्त्याला जावं लागणार होतं आणि तिथे जाणारी वाट हि झाडाझुडपातून गेलेली होती. नुकताच पडलेला पाऊस आणि चिंब भिजलेलं जंगल यातून चालण्याची मजा काही औरच असते.पानापानातून पाणी ठिबकत होतं. एकामागे एक असे चालत असतानाच मला आणि राहुलला एक मोर दिसला आणि तो इतरांना दाखवण्याआधीच झाडीत गडप झाला. अजून थोडं पुढे आलो असू तोच मला सोडून बाकी सगळ्यांना उडत जाणारा मोर दिसला. चेतनने सांगितलं कि या टोकापासून त्या टोकापर्यंत त्या मोराने अशीकाही glide घेतली कि बस्स. त्या मोराची वर्णने ऐकत आणि मी miss केलेला तो क्षण मागे सोडून मग आम्ही सगळे खेडशिवापूर कोंढणपूर रोडला लागलो.
साधारण १.३० तासानंतर आम्ही पायथ्याला पोहोचलो. बसची चौकशी करून बस थांब्यावर येऊन थांबलो. रविवार असल्यामुळे प्रचंड गर्दी होती. १५-२० मि. बस आली, कसेबसे त्यात चढलो आणि उभे राहिलो. नवी बस आणि नवा driver असल्याने आमचे सगळ्यांचे stretching चे चांगलेच व्यायाम झाले. दर मिनिटाला एक ब्रेक अशातऱ्हेने बस चालली होती आणि उभी राहिलेली माणसे एकमेकांच्या अंगावर आदळत होती. असाच प्रवास करत शेवटी बसने आम्हाला आमच्या इच्छित स्थळी पोहोचवले हे आमचे नशिबाच म्हणावे लागेल.
अशा तऱ्हेने अजून एक ट्रेक पूर्ण झाला होता. आणि या वेळचा ट्रेक विशेष होता कारण कुणालाच याची कल्पना नव्हती, तो अनपेक्षित होता पण तरीही दिवसभराचा अनुभव अविस्मरणीय आणि अदभूत नक्कीच होता. चेतनच्या घरी जाऊन आम्ही जेव्हा आमच्या बाईक्स आणायला पुन्हा त्या सकाळच्या टेकडीपाशी गेलो तेव्हा एक चक्र पूर्ण झाल्याचा भास झाला. घडणाऱ्या गोष्टी घडतातच आपण फक्त त्यांचं घडणं अनुभवायचं असतं हे पुन्हा एकदा सिध्द झालं होतं. असंख्य नव्या अनुभवांची शिदोरी हाताला बांधून घराची वाट धरली......!
रात्री झोपताना ,सकाळची कोवळी किरणे आणि आताचा काळामिट्ट अंधार यामध्ये आजचा दिवस होता एवढं आठवलं आणि दिवस सार्थकी लागल्याचं समाधान मिळालं यातच सगळं आलं नाही का ?
.....आनंद
